Lembranças do Brasil: Rijst tellen

Met zes maanden Brazilië onder onze riem zijn we al behoorlijk geïntegreerd, vinden wij. Zo hebben we inmiddels onze eigen trademark Caipirinha (“Duas Caipirinhas Cachaca-Limão, pouco azucar, por favor”). De James Bond-achtige achteloosheid waarmee Eem deze bestelling plaatst maakt dat we in elke bar direct geaccepteerd worden als Nocals (New Locals). Ook de taal gaat al best lekker. We gooien er zelfs af en toe een subjuntivootje uit, waarbij we doen alsof dat doodnormaal is (van binnen glimmen we van trots bij elke ´seja´ die we gebruiken).

In de Makro zijn ondertussen onmiskenbaar de sporen van het nieuwe management te zien. Je kunt het rustig een revolutie noemen. Chaos en wanorde hebben plaats gemaakt voor dashboards, KPI’s en manuals. Er wordt dagelijks op individueel niveau naar productiviteit gekeken. En overal hangen grafiekjes met gestaag stijgende lijnen. Dit alles wordt gemengd ontvangen. Dat wil zeggen, ik vind het prachtig en de rest denkt er het zijne van. Het meten van resultaten heeft namelijk als grote nadeel dat je daarmee kraakhelder zichtbaar maakt wat het resultaat is. En dat is eng voor veel Brazilianen. Immers, je kan op deze manier wel erg makkelijk aangesproken worden op je toegevoegde waarde, of het gebrek hieraan. Vorige week nog werd mij door een beteuterde medewerker voorgehouden dat het meten van zijn productiviteit in feite een terugkeer naar het dictatoriale regime van de jaren zestig betekende. Wat? Come again? Alsof ik een of andere nare man ben die manipulatief en rücksichtslos zijn zin doordrukt zonder daarbij tegenspraak te dulden? Ik was verbijsterd en heb deze oproerkraaier ter plekke ontslagen.

Geintje. Toch is het wel apart om te zien. In Brazilië denken ze niet meten=weten, maar meten=controleren. En daar moeten ze niets van hebben. De angst om betrapt te worden op een fout, wint het van de wil om geprezen te worden voor een mooie prestatie. Het creëert een passiviteit in de mensen die maar lastig is te accepteren. Een van de grote uitdagingen is dan ook om die cultuur te veranderen. En dat voelt soms alsof je een berg rijstkorrels zit te tellen. Je weet dat je vooruitgang boekt, maar je ziet het nauwelijks. En toch, elke korrel is er 1 dichterbij het einddoel. Dus tja. Dois mil e tres, dois mil e quatro, dois mil e...…

Omdat we lang niet geblogd hebben, hierbij een grote bubs foto's van de afgelopen tijd!