zaterdag 1 november 2014

Everybody be cool, this is a robbery

Het eerste wat me opvalt is een vreemd soort stilte die als een plotse windvlaag de winkel heeft gevuld. Een winkel leeft en daar hoort het geluid bij van pratende klanten, rammelende karren, intercoms, rijdende steekwagens, bliepende kassa´s, fladderende duiven zelfs. Maar in elk geval niet het geluid van stilte. Een groepje haastig naar de achterkant looprennende klanten passeert me. Hun blik strak naar beneden gericht, links en rechts hoor ik fluistergesis: assalto, assalto!

Assalto. Overval. Mijn hart schiet naar mijn keel en mijn blik richting de ingang. Ik zie hoe onze security man op de grond wordt gedrukt met een shotgun op zijn achterhoofd. Zo ziet een echte shotgun er dus uit, denk ik. Er klinkt geschreeuw, gescheld. ´Deitar, vou te matar!´ Liggen, ik ga je...´.
Een stuk of zes mannen rennen de winkel in, naar de kassa´s. Ik zie hun pistolen en geweren. Ze hebben een zwart doek voor hun gezicht geknoopt tot vlak onder hun ogen. Een chef trekt me uit het gangpad naar de grond. Ik ligzit nu achter een pallet cola. ´Als ze jou zien nemen ze je misschien mee.´ Ik kijk om het hoekje en zie twee kassamedewerksters met een pistool op hun voorhoofd proberen om de code in te toesten waarmee de kassa open gaat. Paniek kleeft aan elke beweging. Ik duizel en voel me vreselijk. Dit is mijn winkel, we worden overvallen en ik zit verstopt achter een pallet.

Een nieuw geluid. Een grote groep rennende voeten, spullen die omvallen, struikelende mensen. Ik kijk rechts van me en zie iets wat doet denken aan de beelden van de tsunami. Een golf klanten en medewerkers die richting de achterkant van de winkel rennen, richting magazijn.

Dan is het opeens voorbij. Groepjes mensen die zich net als wij verstopt hebben achter stellingen seinen naar elkaar. Veilig. Heb ik schoten gehoord, denk ik. Ik weet het niet. Ik sta op en ren naar de kassa´s. Het is een onwerkelijk tafereel. Een oude vrouw is kennelijk op de grond gegooid, haar man zit geknield ernaast. Water. Er wordt veel gehuild. Andere mensen zijn boos. Maar ik zie ook gelatenheid. Het is de derde overval in zes maanden. Bekertjes met water gaan van hand tot hand, terwijl de eerste shock langzaam bij me wegzakt. Er is niemand gewond. Een diepe zucht.

Dan zie ik het ongelooflijke gebeuren. Een kassameisje dat zojuist nog een pistool op haar voorhoofd had, staat alweer een klant te helpen. Ze scant een zak bonen en vraagt hoe hij wil betalen. Zegeltjes erbij?



Mijn Makro! Rechts op de achtergrond de favela waar nog dezelfde middag 8 jongens zijn opgepakt.
Ze zaten ons geld te tellen in een garage. 

zaterdag 27 september 2014

Fredje en de Verkochte Cup


Macedo zei het als waarschuwing. 'Pas op, Brazilianen verkopen illusies.'

En dat klopt als een bus. Stelselmatig wordt van alles mooier voorgesteld dan het is. 'Maquiagem'  (make-up) noemen ze dat. Je ziet het als er een hoog piefje langs komt in de winkel, aan de onophoudelijke parade van neppillen en borsten op straat en we zagen het volop tijdens het WK.

Want 'illusie' verkopen de Brazilianen ook graag aan zichzelf. Voorafgaand aan het toernooi was er weinig twijfel: onverslaanbaar. De titel was in principe al binnen. De voorbereiding van het team vond plaats in een walm van zorgeloosheid. Spelers en trainer kwamen in elk reclameblok een stuk of 20 keer voorbij, 'wij gebruiken Dentalflos van Prodent, u toch ook?!', 'Ook zo'n last van schrale dijen? Gebruik Vaselullo, doen wij ook!!'. De enige twijfel die er bestond was wie de tegenstander zou zijn in de finale. Wie er tweede zou worden. Zorgeloos en gewillig werd de zelfgebakken illusie naar binnen geslurpt.

Neem de spits van de dentalflossers: Fred, uit te spreken als Fredje. Op het eerste oog zou je hem prima voor een achtergrondzanger van Lionel Richie kunnen aanzien en eigenlijk verandert daar niet veel aan als je hem op het veld ziet staan. Fredje is voornamelijk in slowmotion achteruitvallend in beeld geweest.  In 6 wedstrijden was de spits bij elkaar opgeteld 26 seconden aan de bal. Daarin scoorde hij 1 keer, met zijn snor. In de overige 569 minuten was hij vooral aandoenlijk. Uit de statistieken zou zomaar kunnen blijken dat hij de speler was die tijdens het toernooi het vaakst bìjna aan de bal kwam. Met zijn volhardende armgebaren 'hier sta ik!', heeft hij mij voor zich gewonnen, maar bij de Brazilianen kon Fredje met elke wedstrijd op minder sympathie rekenen. Telkens als de bal ook maar in zijn buurt leek te komen kraaide het fluitconcerten. De van nature verbaasd kijkende Fredje leek er moeilijk mee overweg te kunnen. Zijn mooiste close-up kwam na de vijfde Duitse goal. Fredje stond in zijn eentje op de middenlijn, een geschokte zucht rolde over zijn lippen. De blik in zijn ogen toonde pure wanhoop. Hij leek elk moment over zijn nek te kunnen gaan. Ook hij had de illusie omarmd, maar nu hagelde het realiteit.

De dag na de 7-1 gingen direct geruchten rond dat het WK verkocht zou zijn. Een groot deel van de bevolking gelooft hier oprecht nog steeds in. Het biedt een excuus voor de schande en maakt wezenlijke veranderingen onnodig. Ik vind het tekenend. In plaats van de realiteit onder ogen te komen en snoeihard te gaan werken vlucht men in een nieuwe illusie, die van de Verkochte Cup.





woensdag 28 mei 2014

Rijst tellen



Met zes maanden Brazilië onder onze riem zijn we al behoorlijk geïntegreerd, vinden wij. Zo hebben we inmiddels onze eigen trademark Caipirinha (“Duas Caipirinhas Cachaca-Limão, pouco azucar, por favor”). De James Bond-achtige achteloosheid waarmee Eem deze bestelling plaatst maakt dat we in elke bar direct geaccepteerd worden als Nocals (New Locals). Ook de taal gaat al best lekker. We gooien er zelfs af en toe een subjuntivootje uit, waarbij we doen alsof dat doodnormaal is (van binnen glimmen we van trots bij elke ´seja´ die we gebruiken).

In de Makro zijn ondertussen onmiskenbaar de sporen van het nieuwe management te zien. Je kunt het rustig een revolutie noemen. Chaos en wanorde hebben plaats gemaakt voor dashboards, KPI’s en manuals. Er wordt dagelijks op individueel niveau naar productiviteit gekeken. En overal hangen grafiekjes met gestaag stijgende lijnen. Dit alles wordt gemengd ontvangen. Dat wil zeggen, ik vind het prachtig en de rest denkt er het zijne van. Het meten van resultaten heeft namelijk als grote nadeel dat je daarmee kraakhelder zichtbaar maakt wat het resultaat is. En dat is eng voor veel Brazilianen. Immers, je kan op deze manier wel erg makkelijk aangesproken worden op je toegevoegde waarde, of het gebrek hieraan. Vorige week nog werd mij door een beteuterde medewerker voorgehouden dat het meten van zijn productiviteit in feite een terugkeer naar het dictatoriale regime van de jaren zestig betekende. Wat? Come again? Alsof ik een of andere nare man ben die manipulatief en rücksichtslos zijn zin doordrukt zonder daarbij tegenspraak te dulden? Ik was verbijsterd en heb deze oproerkraaier ter plekke ontslagen.

Geintje. Toch is het wel apart om te zien. In Brazilië denken ze niet meten=weten, maar meten=controleren. En daar moeten ze niets van hebben. De angst om betrapt te worden op een fout, wint het van de wil om geprezen te worden voor een mooie prestatie. Het creëert een passiviteit in de mensen die maar lastig is te accepteren. Een van de grote uitdagingen is dan ook om die cultuur te veranderen. En dat voelt soms alsof je een berg rijstkorrels zit te tellen. Je weet dat je vooruitgang boekt, maar je ziet het nauwelijks. En toch, elke korrel is er 1 dichterbij het einddoel. Dus tja. Dois mil e tres, dois mil e quatro, dois mil e...…



Omdat we lang niet geblogd hebben, hierbij een grote bubs foto's van de afgelopen tijd!

Moeders mooiste op 2(!) daags-bliksembezoek....

... met een spectaculair Hollands pakket!
als limonade!
                                                                                                       

Meester Bas voor de klas. 
Tennissen in São Paulo. 
Engels bijspijkeren op de zaterdag. 


Reunited in Rio! Piet, Juul en ... (?) op bezoek! 

Kunstbillen everywhere! 


Chillen op de Copa..
Met broederliefde aan de boter, kaas & eieren
   
Ook in de regen speel je toerist op de Escadaria Selarón, Lapa, Rio.  


En toen gingen we naar de Pantanal...

Koiboi!

... te paard
Kaaimann... euh, piranhas vissen.



                    
     








't Strááááált er vanaf!!!

Hugh Grant with spider
Hierna was het huilen..

      

Even bijkomen van al dat natuurgeweld bij de Pousada..

Toekan
Wilde ara's!
Snorkelen in Bonito: WOW!






















Parque Ibirapuera



Zondag fietsdag in São Paulo








                     
Selfiets!
De Sky Bar van Hotel Unique
                                                                               

King's Day 2014

Namens iedereen van weeshuis Recanto São Francisco: Dank aan alle sponsors van onze halve marathon!!!!!

Verfijnde techniek, feilloos inzicht, stalen zenuwen, maar met name: die onnavolgbare snelheid!


dinsdag 4 maart 2014

The Strength


Onze eerste ontmoeting was vrij traumatisch. Voor mij althans. Het was op ons dakterras en ik zie nog hoe Emi´s blik over zijn ingeoliede bovenbenen glijdt. Hoe haar mond langzaam open valt. Hoe ze haar emoties weg lijkt te slikken bij het zien van zijn volkomen volmaakte borst- en buikspieren. Ik ruik weer de geur van zijn zonnebrandolie met wortel extract. En zie hoe Emi haar ogen samenknijpt om, ondanks de verblindende zonweerkaatsing op zijn witte sunga-slip, te blíjven kijken. En natuurlijk zie ik weer de blik waarmee hij, Sunga-man, zwaar geirriteerd zijn bril omlaag duwt omdat de enorme schaduw van mijn buik als een plaatselijk natuurverschijnsel het proces van zijn egale bruining verstoort.

Zoals dat gaat wanneer een wilde leeuw een andere ontmoet, was ik toch wel benieuwd wie dit was. Twee weken later kwam het antwoord. Ik stond in onze academía toen ik plots het onmiskenbare gesnuif van Sunga-man hoorde. Ik stond op dat moment op een crosstrainer. Jawel, het nummer 1 cardio-apparaat voor vrouwen. Toen Sunga-man binnenkwam voelde ik me dus meteen een enorme piemel op een crosstrainer. Hij keek me aan met een blik van ´hallo, enorme piemel op een crosstrainer´ en snoof verder richting de gewichten. De sfeer was electrisch, de kamer vulde zich met testosteron.

Om iets van respect terug te winnen versnelde ik mijn cross. Op het scherm van mijn apparaat verscheen prompt de tekst: SLOW DOWN TO PREVENT HEART ATTAQUE. Ik legde mijn handdoek over het scherm en deed alsof er niks aan de hand was, maar allerlei piepjes en knipperende lampjes rondom het display zetten de boodschap kracht bij. Net toen ik besloot te doen alsof het aan het apparaat lag, vloog voor een tweede maal de deur open. Een soort surfachtige dude kwam vrolijk binnen gewandeld. Hij groette mij zoals je tijdens een strandwandeling een verdwaalde nudist zou groeten: alsof er niks aan de hand is (om vervolgens als de nudist uit zicht verdwenen is over de grond te rollen van het lachen). Toen hij achter mij Sunga-man zag, gebeurde het volgende: Als een gorilla begon de surf dude op zijn borst te trommelen, onderwijl scanderend: ´The Strength! The Strength!The Strength!´, hiermee duidelijk doelend op Sunga-man. ´The Strength! The Strength! The Strength!´ Het was een nieuwe klap in mijn gezicht. The Strength. Wát een brute bijnaam! En dit terwijl ik er net achter was gekomen dat míjn toch ook niet mis te verstane ´Boom Boom Bassie´, in Brazilie zoiets betekent als ´Babybilletjes Bassie´!

WTF?!

De Academía met achter de crosstrainer
Our warm-up is your work-out




Meia Maratona de São Paulo!
Ruim 5000 Reais opgehaald voor het weeshuis!


Sambodromo de São Paulo


Briljante optocht (desfilé) van 23h tot 7h!


Chillen met de locals