Everybody be cool, this is a robbery

Het eerste wat me opvalt is een vreemd soort stilte die als een plotse windvlaag de winkel heeft gevuld. Een winkel leeft en daar hoort het geluid bij van pratende klanten, rammelende karren, intercoms, rijdende steekwagens, bliepende kassa´s, fladderende duiven zelfs. Maar in elk geval niet het geluid van stilte. Een groepje haastig naar de achterkant looprennende klanten passeert me. Hun blik strak naar beneden gericht, links en rechts hoor ik fluistergesis: assalto, assalto!

Assalto. Overval. Mijn hart schiet naar mijn keel en mijn blik richting de ingang. Ik zie hoe onze security man op de grond wordt gedrukt met een shotgun op zijn achterhoofd. Zo ziet een echte shotgun er dus uit, denk ik. Er klinkt geschreeuw, gescheld. ´Deitar, vou te matar!´ Liggen, ik ga je...´.
Een stuk of zes mannen rennen de winkel in, naar de kassa´s. Ik zie hun pistolen en geweren. Ze hebben een zwart doek voor hun gezicht geknoopt tot vlak onder hun ogen. Een chef trekt me uit het gangpad naar de grond. Ik ligzit nu achter een pallet cola. ´Als ze jou zien nemen ze je misschien mee.´ Ik kijk om het hoekje en zie twee kassamedewerksters met een pistool op hun voorhoofd proberen om de code in te toesten waarmee de kassa open gaat. Paniek kleeft aan elke beweging. Ik duizel en voel me vreselijk. Dit is mijn winkel, we worden overvallen en ik zit verstopt achter een pallet.

Een nieuw geluid. Een grote groep rennende voeten, spullen die omvallen, struikelende mensen. Ik kijk rechts van me en zie iets wat doet denken aan de beelden van de tsunami. Een golf klanten en medewerkers die richting de achterkant van de winkel rennen, richting magazijn.

Dan is het opeens voorbij. Groepjes mensen die zich net als wij verstopt hebben achter stellingen seinen naar elkaar. Veilig. Heb ik schoten gehoord, denk ik. Ik weet het niet. Ik sta op en ren naar de kassa´s. Het is een onwerkelijk tafereel. Een oude vrouw is kennelijk op de grond gegooid, haar man zit geknield ernaast. Water. Er wordt veel gehuild. Andere mensen zijn boos. Maar ik zie ook gelatenheid. Het is de derde overval in zes maanden. Bekertjes met water gaan van hand tot hand, terwijl de eerste shock langzaam bij me wegzakt. Er is niemand gewond. Een diepe zucht.

Dan zie ik het ongelooflijke gebeuren. Een kassameisje dat zojuist nog een pistool op haar voorhoofd had, staat alweer een klant te helpen. Ze scant een zak bonen en vraagt hoe hij wil betalen. Zegeltjes erbij?

Mijn Makro! Rechts op de achtergrond de favela waar nog dezelfde middag 8 jongens zijn opgepakt.
Ze zaten ons geld te tellen in een garage.